Wanneer ik het met mijn klanten heb over grenzen sta ik altijd even stil bij de duindoorn. Deze taaie overlever heeft ook zo zijn grenzen……
De duindoorn is een van mijn favoriete struiken. In de duinen is hij op zijn best: met stuifzand, droogte en kalkrijke bodems. Het stuifzand deert hem niet, er zijn verhalen bekend van duindoorns die onder het zand bedolven gewoon doorgroeien. Om er weer bovenuit te komen. Tevens behoort de struik tot de familie van de xerofyten: droogteminnende planten die het goed doen in bijvoorbeeld de woestijn.
Overigens kun je hierboven ook zeggen “deert haar niet”. De duindoorn is namelijk een tweehuizige struik. Dit wil zeggen dat je vrouwelijke en mannelijke planten hebt. De vrouwelijke planten zijn het makkelijkst te herkennen aan de oranje besjes. Zeer vitaminerijk en de olie die er in zit is ook nog eens huidherstellend.
Terug naar de grenzen. Met name mensen die bij mij komen met een burn-out, hebben iets met grenzen. Vaak is er een lange tijd vooraf gegaan waarin veel bordjes in de lucht werden gehouden. En vaak ook kwam daar een bordje te veel bij. We willen zo graag de ideale mens zijn op alle vlakken: De ideale echtgenoot, werknemer, vriend of vriendin, vader of moeder, etc. etc. Ongeacht de omstandigheden.
Is dit reëel? Moet je als mens dat allemaal kunnen? Kun je dat van jezelf vergen? Ongeacht de omstandigheden? Onbewust denken helaas te veel mensen van wel. En op termijn leidt dit tot problemen.
Stel nou, zeg ik dan tegen mijn klanten, dat ik de duindoorn uitgraaf en vijf kilometer landinwaarts zet in vochtige rijke kleigrond. Twee weken en hij (of zij) is dood……..